Of ze mij mochten interviewen voor een Italiaans boek over “de kleinste gemeente van Italie” en de reden waarom mensen ervoor hadden gekozen juist daar te gaan of blijven wonen.
Onze Burgemeester zag haar kans op een fantastische plek in het boek helemaal voor zich met haar “Hollandse idioten, die een eeuwenoud complex en ingeslapen dorp nieuw leven proberen in te blazen”
Alhoewel van nieuw leven inblazen niet echt sprake is het is meer uitblazen geworden, toen wij hier kwamen ondertussen alweer ruim 10 jaar geleden stond de teller op nog op ruim 90 inwoners, maar dat aantal is sindsdien in een rap tempo dalende.
Van de week terwijl Ed het zwembad stond te zuigen, hoorde we de kerkklokken luiden “79” riep Ed van boven. Ik dacht 79???? en zachtjes volgde erachteraan “inwoners” en gisterenavond klonken ze weer “78” zeiden we in koor.
Ik weet nog goed dat één van de oude inwoners van ons dorp mij jaren geleden de bijnaam gaf “als een tuin zonder bloemen”, ik begreep hem niet en keek hem meewarig aan want bloemen is nou net het enige wat wij in overvloed hebben. Maar ik dacht “ach, beter dan de Hollandse heks” Ik loop tenslotte al jaren net met onze zwarte kat op de schouder als de postbode zijn post komt bezorgen. Overigens een schat van een man die de leed van een bekeuring die hij komt brengen standaard probeert te verzachten met wat snoei advies.
Maar na een gesprek met onze burgemeester begreep ik de opmerking “tuin zonder bloemen” het was Italiaans voor “geen kinderen”
Het is een opmerking die mij altijd is bijgebleven, en als ik met een volgeladen auto vol zomerbloeiers naar huis rijd denk ik standaard “wat nou zonder bloemen”.
Maar ondanks dat we altijd de “Stranieri” of “Olandesi” zullen blijven is er wel iets veranderd, een soort acceptatie of misschien eerder een soort hoop of beter gezegd wanhoop.
En zie ik iedere keer als ik even in het dorp ben de oude man naar mij kijken en fluisteren naar zijn evenzo oude buurman “het is nog niet te laat voor bloemen”