Een dagje uit
Nieuwe muren zijn leuk, maar die zorgen gelijk voor de vraag “hoe vullen we die 1500 m2 kale aarde op”
Dus tijd voor een dagje uit, we beginnen bij het verhuurbedrijf, ik parkeer mijn auto naast een enorme gloednieuwe fel oranje bestelbus, met het idee “deze hebben we gehuurd”. Maar niets is minder waar, deze stond er blijkbaar puur als voorbeeld “zo is het origineel”. Degene die wij meekrijgen was ooit van hetzelfde formaat maar duidelijk gehuurd door de bezitter van een Fiat Panda. Die toen hij vol gas zijn garage in reed even was vergeten dat deze gehuurde bus een paar meter groter was dan zijn eigen Panda.
Rondom was de bus in elkaar gereden, maar dan ook echt rondom.. Enthousiast begint de eigenaresse te noteren waar de schade zit, ik zeg haar dat het misschien handiger is om aan te geven waar niet, ze kijkt mij verbaasd aan of ik een grapje maak.
Want haar aantekeningen zijn absoluut onnodig, de enige mogelijkheid om die twee onbeschadigde plekjes nog in elkaar krijgen is vol gas de berg af rijden en dat was nou net niet onze bedoeling.
En dan gaat ons uitje verder met Ed achter het stuur, en degene die mij iets langer kent dan vandaag weet “Ed rijdt NOOIT” en zodra ik instap vraag ik mijzelf ook opeens af waarom ik überhaupt op dat idee was gekomen. We beginnen aan een enerverende rit naar Milaan, de niet meer geheel op zijn plaats liggende onderdelen maken een lawaai van jeWelste af en toe afgewisseld met het enorme gekraak van de schakelbak als Ed probeert de auto in zijn versnelling te krijgen als hij voor de honderdste keer is vergeten dat het geen automaat is.
Maar goed gelukkig gaat het eerste deel van de rit door een aardig heuvellandschap dus hij kan even oefenen voordat we de grote weg op gaan. We zijn lekker op weg en liggen redelijk op schema, in Italië moet je altijd rekening houden met de sluitingstijden van de winkels. Je moet of zorgen dat je op tijd daar bent ruim voor de lunch pauze of pas na drieën. Ons idee was 10 uur en we gaan lekker totdat we op de ring van Milaan komen, waar we uren vrijwel in stilstand van mogen genieten. Het idee om ruim voor de lunch ter plaatse te zijn mislukt dus grandioos.
Een krap uur voordat de lunchpauze begint en de zaak dus dichtgaat komen wij aan. Waar vervolgens na een half uurtje de eigenaresse ons de zaak uit probeert te krijgen met de tekst “we gaan zo dicht hoor i.v.m. de lunchpauze” Iets wat mijn enthousiasme om iets te kopen niet echt ten goede komt, haar “maar u kunt ook na de lunchpauze terugkomen” maakt dat niet veel beter want ik heb echt geen zin om drie uur te gaan wachten tot mevrouw weer eens zin heeft om te beginnen. Dus precies om half een staan we niet geheel vrijwillig buiten het hek, met het één en ander in de auto maar lang niet genoeg om de kale vlakte te vullen. Dus binnenkort helaas weer een dagje uit op zoek naar iets moois groens om de kale toendra op te vullen.