Vanaf het moment dat ik nu bijna twee jaar geleden van een paard viel bestond mijn leven uit pijn.
Een allesoverheersende extreme pijn in mijn nek die doorstraalde over mijn hele lichaam, een constante pijn die alles wat ik deed bepaalde.
Die ervoor zorgde dat het kleinste ding veranderde in een haast onmogelijke opgave, één die alle energie absorbeerde en ervoor zorgde dat mijn lichaam geen rust meer kende.
Een pijn die me liet twijfelen aan mijn keuzes en aan mijn toekomst, en om eerlijk te zijn aan alles & iedereen.
Maar op het moment dat ik echt niet verder kon ontmoete ik vorige week mijn “wonder” dokter, die in één keer al de pijn wegnam.
Oké, ik voel me compleet in elkaar geslagen alsof ik ben overreden door een enorme truck, misselijk en ziek maar voor het eerst zonder alles overheersende pijn.
Ik kan mezelf weer gewoon bewegen & dingen doen, en durf weer op te staan zonder eerst naar mijn pijnstillers te grijpen.
En al zal mijn herstel zeker nog een lange tijd in beslag nemen, voor het eerst in lange tijd durf ik weer langzaam te dromen en plannen te maken.