Ik ben gek op natuurproducten, zo ook natuursteen. Dus onze nieuwe buitenkeuken geheel opgetrokken in natuursteen moest dan natuurlijk ook worden voorzien van Travertin aanrechtbladen.
Met zoveel leveranciers & 3 simpele rechttoe rechtaan stukken, zou je zeggen „ piece of cake”.
Dus vorig jaar Mei ik naar de marmerhandel. Ik zeg tegen hem; ik zou het graag snel hebben is dat mogelijk???
Hij zegt eerlijk; mij gaat dat niet lukken maar als je nu even bij de buurman een plaat marmer koopt, dan snij ik hem op de gewenste maat en heb je het binnen een week in huis.
Kijk zo aan het begin van een seizoen gaat mijn hartje van zulke antwoorden natuurlijk sneller kloppen.
Dus binnen een uur een plaat gekocht, langs gebracht en …………………….6 maanden later nog geen aanrechtbladen. Ondertussen is onze auto waar zulke enorme dingen met gemak in konden vervangen door een andere die er ietsje meer moeite mee heeft & hebben alle sterke gasten ons terrein alweer verlaten.
Ik leg hem dit probleem voor en hij zegt; geen probleem we brengen het gewoon even op een zaterdagmiddag langs.
Tja alleen natuurlijk geen datum aangegeven, dus na 6 maanden vol met zaterdagen en zonder marmer wederom tijd voor een bezoekje.
Ja de platen waren klaar en Nee hij had geen zin om ze langs te brengen. (nu moet ik zeggen dat ik dat na al die maanden al wel had begrepen)
Nu is wederom ons seizoen begonnen en hadden we deze week een huis vol sterke mannen ofwel het uitgelezen moment om dan maar zelf met onze auto de aanrechtbladen op te halen.
Ik zie er twee staan, nummer 3 is in geen velden of wegen te bekennen. Ik vraag hem waar de derde is & krijg als antwoord „ dat zijn die twee kleine stukjes”.
Wat natuurlijk absoluut niet de bedoeling was & ik ook absoluut niet mooi vind.
Meneer is boos, gaat tekeer & zegt „ dan niet” loopt weg smijt de deur achter zich dicht en begint vrolijk binnen wat marmeren platen af te spuiten terwijl zijn broer in de auto stapt, want het was natuurlijk al lang 12.00 uur en dus lunchtijd en je moet er toch niet aan denken dat er tijd af gaat van die toch al zo krappe 3,5 uur durende lunchbreak.
Ed bereikt ondertussen net als ik het kookpunt en zegt „ dan nemen we die kleine stukken wel, gooi in de auto die zooi en weg”. Ik daarentegen kan er niet zo goed tegen als iemand me als oud vuil behandeld, laat staan als ik daar dan vervolgens ook nog ruim voor moet betalen. Dus op hoge poten terug de zagerij in ………………………………………….. binnenkort het vervolg.