Wat vliegt de tijd
Alweer 18.5 jaar geleden begon ons Italiaanse avontuur, het was een droom van een nieuw leven, nee niet zoals vele ‘een droom van een relaxt leven met meer tijd voor elkaar en het constante vakantie gevoel” dat zou in ons geval als twee workaholics een nachtmerrie zijn.
Onze droom het creëren van een Unieke plek anders dan andere
Stoer, Stijlvol en boordevol sfeer midden in de natuur ,om in alle luxe te genieten van het pure Italiaanse leven.
a place to relax unwind and get away from it all.
een plek waar mensen in Stijl kunnen bijtanken van hun drukke bestaan, een plek om tot rust te komen te genieten van de mooie dingen van het leven, de natuur, de echte stilte en elkaar, een plek voor bijzondere ontmoetingen en mooie verhalen, een plek om te dromen en nieuwe plannen te maken.
Ruim 18 jaar Italië alweer, waar blijft de tijd.
We hebben gelachen, gehuild en gehuild van het lachten.
Wat hebben we een hoop mooie mensen mogen ontmoeten, en in ons hart gesloten, gasten die we koesteren, knuffelen of soms wel konden knuppelen.
Zoveel mooie momenten, zoveel bijzondere momenten, momenten om te koesteren maar soms ook om heel snel weer te vergeten.
En zoals wij zelf zeggen ouder grijzer en jammer genoeg nog steeds niet wijzer.
Maar iets wat we nooit hadden kunnen dromen, dat ons idee een gevoel van thuiskomen zou worden bij zovele. Dat terwijl wij mensen in ons hart sloten onze Borgo een plekje in die van hun zou krijgen.
Als ik kijk naar de agenda voor komende zomer, waarin op de laatste week van September na echt iedere week 1 of meerdere gasten staan die voor de tweede, derde, vierde, vijfde, zesde, zevende, achtste..……of veertiende keer onze plek hebben gekozen voor hun vakantie, dan moet ik toch constateren dat ondanks dat ik vaak denk dat het niet goed genoeg is, we blijkbaar toch iets goed doen.
Of ……….. er gewoon een grote groep is die geniet van zelfmarteling.
