Sinds we op het platteland van Italië wonen hebben we regelmatig een wat wij noemen “jambers momentje”.
Zo’n moment dat je bij iemand binnenkomt en het lijkt alsof je tientallen jaren terug in de tijd bent gegaan. Dat je niet kan geloven dat er mensen zijn die nog zo wonen, en je ieder moment die stem van Jambers op de achtergrond denkt te horen. Na al die jaren en vele van deze momenten is het voor ons gewoon geworden en kijken we eigenlijk nergens meer raar van op.
Maar in ons idee was deze levensstijl toch wel voorbehouden aan stokoude Italiaanse boertjes, geboren en getogen op dezelfde plek die ze vervolgens nog nooit hebben verlaten, ver weg van de moderne tijd met al zijn hi tech gadgets.
Tot we er gisteren achterkwamen dat deze levensstijl besmettelijk is, en zelfs de degelijke & keurige Zwitser er vatbaar voor is. Pas vier jaar woonde ze hier, totaal onherkenbaar van de foto’s die aan de muur hingen van hun vorige leven in Zwitserland. Wow, dit is dus wat er gebeurd als je denkt dat niemand je meer ziet en je de boel een beetje de boel laat!!!
Wij zagen het al eerder gebeuren bij Nederlanders en noemden het sindsdien het “piana crixia syndroom”en sindsdien waakte we erover.
Maar toch dit plattelandsyndroom sluipt er langzaam in, die verschrikkelijk lelijke broek die zo lekker zit. De eerste keer denk je, ach waarom niet je werkt toch de hele dag buiten. De tweede keer denk je, ach waarom zou ik me omkleden ga toch alleen maar even naar de bouwmarkt. De derde keer zit je op het vliegveld, midden in de bewoonde wereld en ben je opeens de enige met modder aan de laarzen.
Tot gister onze “Wake up call”