Wij hebben, zo werd ons verteld, de luxe van diverse eigen waterbronnen met zelfs een reservoir voor dit bronwater van wel 10.000 liter. Wouw dachten wij, dat is super. We stonder er totaal niet bij stil, dat men in de westerse wereld een gemiddeld verbruik heeft van 250 liter per dag per persoon, oftewel deze mega voorraad is met een beetje zuinig gebruik toch binnen een maand op. En als de bronnen dan zoals blijkbaar gewoon is in Italië de hele zomer droog staan, heb je dus een probleem. Wij dus ook! In mei liepen we enthousiast naar ons reservoir om deze toch eens van dichtbij te bekijken en tot onze grote schrik was deze nog maar voor de helft gevuld. In paniek vervolgens dagelijks gaan kijken, maar er kwam geen drup meer bij. Sterker nog het werd alleen maar minder. Nu hebben we gelukkig, ergens diep in het bos een bron, die constant loopt. Wij moesten dus iedere dag met 8 jerrycans het bos in, om de minimale 200 liter te gaan verzamelen. Hoewel deze bron constant loopt duurt het ongeveer 2 uur om de cans te vullen en aangezien je een heel stuk berg op moet lopen met de 25 kilo wegende jerrycans, was dit gezien de temperatuur een klusje speciaal voor de ochtend. We liepen dus iedere dag om 5 uur het bos in, haalde daar het kostbare water en gooide dat vervolgens in het reservoir zodat het in huis leek alsof er niets aan de hand was. Weken draaide alles om water. Ieder gebruik was tot de liter uitgerekend, tijdens het douchen telde we hoe vaak de pomp aansloeg. 1 x aanslaan is 2 liter, een wasmachine op de zuinig water stand 45 liter; 1 keer afwassen 8 liter met een speciaal gekocht kleiner afwasteiltje, want het oude teiltje had een inhoud van 11½ liter; toilet spoelen 6 liter enz.
Eindelijk kwam de verlossing “regen”!!!!! Na maanden van droogte 1 volle dag regen. Met bakken kwam het uit de lucht, dus een emmer onder iedere regenpijp en die vervolgens leeggooien in ons reservoir voor de plantjes, want die moesten we ondanks ons watergebrek toch ook proberen in leven te houden. We hadden toch niet voor niets uren zitten zwoegen op onze knieën om ieder plantje te planten en als onze bron in het bos op zou drogen, dan hadden we in ieder geval nog regenwater. Uren hebben we gerend tussen de huizen en het reservoir.
Zomer 2007; ruim een jaar later zitten we weer met een watertekort, maar dit keer hebben we besloten het probleem te ontkennen, want met een beetje geluk worden we binnen een paar weken eindelijk aangesloten op het gemeente water. Althans, dat is onze planning en tot die tijd lopen we heel af en toe langs ons reservoir en werpen we in blik in ons steeds leger wordende reservoir. We blijven hopen op betere tijden.
Maar dit jaar is het gebrek aan water extra zuur, want na maanden zwoegen hebben we eindelijk een schitterend zwembad, wat ons uitdagend aankijkt tijdens deze warme dagen. We dromen van een verfrissende duik in ons mooie bad. Maar jammer genoeg is het nog bij dromen gebleven. Al gaan we er wel stukje bij beetje op vooruit. Vorig jaar droomde we nog van een heerlijke douche, nu dromen we van een verfrissende duik.