Heel soms heb je zo’n dag dat de wereld even niet beter kan, zo’n dag waarop een Italiaan je zo blij kan maken, vandaag was zo’n dag.
Oké hij was weken/ maanden te laat, en hij kwam ook nog eens om de enige tijd dat het voor ons echt niet uitkwam. Maar hij kwam. En wat hij bij zich had maakte ons blij, heel erg blij.
En natuurlijk is het nog niet helemaal goed en ging er zelfs nog iets mee terug.
Maar………………………………………………… onze dag kan niet meer stuk.
“We hebben eindelijk onze granieten aanrechtbladen”
En zijn na ruim 3½ jaar bijna weer de trotste bezitters van een “echte cucina”
(nu nog even wachten tot de volgende Italiaan me blij gaat maken, die van ons enorme kookeiland. Of de smid met de extra ligbedden en ons hekje wat vorig jaar klaar zou zijn. Of die van de …………….)
Ach één voordeel heeft het wel al dat wachten, je bent als een kind zo blij als het uiteindelijk dan ook echt komt.
(En ook voor hun is het één groot voordeel, want als het niet goed is ben je als de doods om het mee terug te geven. Iets nieuws kan zomaar weer maanden gaan duren.)