La dolce far niente – zalig nietsdoen?
Relaxen, ontspannen even tijd voor jezelf, genieten van het nietsdoen „la dolce far niente”, in mijn hoofd ben ik er enorm goed in maar in de praktijk net ietsje pietsje minder.
Ruim 2 jaar geleden opende een nieuw thermaal kuuroord zijn deuren in Acqui Terme, vanaf dat moment dacht ik heerlijk die gaan we binnenkort eens proberen. Even een dagje nietsdoen, maar tot op heden was dat dus nog niet gelukt.
Tot ik van de week na een week hondsberoerd te zijn geweest aan een vriendin vroeg of zij er al eens was geweest, waarop haar reactie was „nee, zullen we samen gaan?”. Dit in combinatie met de voorspelde dag van extreem noodweer , zorgde ervoor dat mijn relaxdagje opeens daar was.
Vol enthousiasme met een heerlijk haarmasker & bodyscrub in de tas ging ik op pad.
We hadden we om 2 uur afgesproken voor de deur van het nieuwe kuuroord, en verrek er waren zelfs nog een handje vol mensen op het idee gekomen.
We staan in de rij voor de kassa, en de dame vraagt „heeft u gereserveerd” gereserveerd???
nee natuurlijk niet we willen geen massage we willen enkel het kuurtraject volgen. Maar nee, we komen er zonder afspraak niet in ze zijn vol!!!
vreemd, heel vreemd maar goed zo makkelijk geven we niet op aan de overkant zit er tenslotte nog één. Maar nee dit kuuroord heeft blijkbaar al enige tijd geleden zijn deuren gesloten. We balen enorm, maar besluiten naar het Grand Hotel te gaan, niet echt een mooie spa maar bij gebrek aan iets anders stappen we in de auto.
Ze zijn open en we mogen erin. Altijd grappig dat ze bij de kassa bij het zien van een buitenlander standaard een paniekaanval krijgen. We grappen erover en zeggen beide nog niets kijken alleen op het bord, ondertussen zijn de dames achter de balie verhit in gesprek wie er nu eigenlijk engels spreekt en ons gaat helpen. Ik vraag in het Italiaans om twee toegangskaartjes, en de dame slaakt een zucht van opluchting „ we spreken Italiaans”
We beginnen met het invullen en ondertekenen van een document „ dat het hotel in geval van schade, letsel of onze dood niet aansprakelijk is” dat klinkt nog eens als een goed begin van een dagje ontspanning. Waren dit dan toch de Terminale baden?
Maar later in de spa gaan we bijna snappen waarom, het heeft duidelijk zijn beste tijd gehad als die tijd er ooit al was geweest.
Want geen idee wat de opdracht van de ontwerper was, maar als dat was; creëer een zo lelijk mogelijke onooglijke ruimte waarin ontspannen vrijwel onmogelijk is, dan is hij werkelijk enorm goed in zijn werk.
We nemen een kopje thee in de wat wij aannemen „relaxruimte” alhoewel de inrichting, de verlichting, en de ligbedden cq stoelen duidelijk niet met het doel „ relaxen” zijn neergezet.
Ondertussen kletsten we gezellig, maar nee gezellig en kletsen zijn blijkbaar verboden. Tijdens ons middagje uit werden we minstens tien keer ernstig toegesproken dat praten niet was toegestaan. Vreemd want niet alleen zijn alle andere bezoekers druk met elkaar in gesprek, maar de keiharde ongemakkelijk ligbedden in ziekenhuisatmosfeer nodigen nou niet echt uit om in stilte ontspannen te doezelen.
Onderweg terug naar huis, in het donker kom ik erachter dat de voorspelde noodweer ook echt noodweer was. Op zich de perfecte dag om even niets te doen maar niet om een half uurtje in de auto te zitten. Het grootste deel van de rit rijd ik door een woeste rivier, langs en onder omgevallen bomen, om bergen ingestorte muren. En realiseer ik me dat ik naast een helm, reddingsvest en kettingzaag misschien toch ook een snorkel aan mijn standaard auto uitrusting moet toevoegen
bij thuiskomst blijkt dat ook Ed heeft genoten van zijn vrije middag, net als ons zat hij de hele middag in het water en genoot van een modderpakking. Ik trof hem namelijk al gravend aan bij de oprit, helemaal verzopen onder de modder in de stromende regen
