Ik ben geen mens die zich hecht aan spullen of plekken, ik geef niet om merken, auto’s of gadgets.
Maar dit verlies valt me zwaar, mijn oude Dodge is overleden. De auto die ons de afgelopen hectische turbulente jaren door dik en dun steunde, die altijd voor ons klaarstond. Bij onze laatste drukke jaren in Nederland, bij alle Drama in Italië, hij was daar.
Maar het is over, hij doet het niet meer. En dan kom je in het volgende probleem, wat kopen we nu. Als ik één ding verschrikkelijk vind is het wel het kopen en zoeken van een auto, want ja wat willen we eigenlijk? wat hebben we nodig.
We hadden een wagen waarmee we met zijn tweeën overal comfortabel konden komen, waarmee we even lekker gas konden geven op de autostrada, waarin we met gemak alle boodschappen konden halen, waar zonder probleem honderden flessen wijn in konden, sterker nog waar met gemak 4 grote wijnvaten in pasten, waarin we kilo’s en kilo’s cement en andere bouwzooi konden vervoeren, waarmee we alle smerige vuilniszakken naar de vuilstort konden brengen, en met gemak 550 planten of wat boompjes in konden stoppen. Tja….. Welke andere auto kan ook dit allemaal, en is geen bus want dat wil ik absoluut niet in de heuvels.
Dus begon onze zoektocht, en Italië zou italië niet zijn als zo’n zoektocht niet heel ongemakkelijk zou zijn.
Zo trokken we op één dag van Turijn, naar Bergamo en Como. Dag Twee stond Bologna, Regio & Modena op het programma, en dat allemaal in een gehuurde Fiat Panda. Op zich niets mis mee, maar 9 uur per dag achter elkaar in een Fiat Panda door Italië crossen beïnvloed je keuze toch wel enigszins.
We zagen van alles, van poffertjespan tot deukendoos. Mochten of enkel naar de auto kijken, of een rondje rijden achterin over de parkeerplaats. Niet echt de basis om een andere auto op te kopen.
Dus na wederom vele pijnlijke uren in de panda, hakte we de knoop door. We gingen voor het lelijke eendje, al is ….tje misschien niet de juiste omschrijving.