Een vermoeiende week Nederland zit er weer op.
Ik was ziek, ik zag het bij aankomst in Nederland al aankomen. De ziektekiemen keken me aan vanonder een dekentje op de bank, ik zag ze denken “dat is een heerlijk nieuw slachtoffer die hebben we lang niet gezien” en ik dacht nog nee hè niet dit keer.
Maar goed ondanks een flinke griep lukte het me toch nog bijna mijn hele lijstje af te werken, gewapend met een auto vol vitamine C, anti-griep pillen, dozen vol
zakdoekjes en heel veel keeltabletten.
Op één of andere manier, weet ik altijd precies in te slaan op de grote van onze laadruimte. Want ook nu weer paste het allemaal net!. Om eerlijk te zijn: ik word steeds beter de keren hiervoor paste het namelijk altijd “net niet” maar kreeg ik het er met veel duwen & trekken toch in, waardoor ik bij de grens met Zwitserland bij het openen van de deuren altijd de helft van de staat kon vegen.
Het was natuurlijk niet alleen inkopen doen, ik was ook een weekendje in
Brussel. En sliep daar in een hele leuke B&B, een prachtig
gerestaureerde glasfabriek met Art-deco showroom waarin het gastendeel is gemaakt. Voor wie eens naar Brussel wil check it out: B&B lenoir96.
En toen onderweg terug, dit keer in twee delen omdat ik nog steeds te ziek
was om in één keer terug te rijden. Maar gelukkig nu wel met gezelschap. We kozen net voor Zwitserland voor een leuk Duits hotelletje, om midden in de nacht gillend verder te gaan rijden want “wat hadden we fout gekozen” (De enige kamer die ze vrij
hadden, was duidelijk vrij voor een reden “afschuwelijk”).
En dan eindelijk was het zover, bijna thuis. En niets is lekkerder dan
bijna thuis zijn na zo’n lange rit.
Helemaal blij rij ik dan ook de laatste straat in die lijdt naar onze eigen weg.
En toen kwam de tegenslag “weg weg“, ofwel tijdens de drie dagen van extreem
noodweer die Italië vorige week trof, is de gehele weg of naar beneden gegleden of
de berg die erboven lag is erop gevallen.
Eén van de twee, maar beide met hetzelfde resultaat: je kan niet verder!.
Ik krijg het natuurlijk even benauwd, want onze eigen weg boven ligt al jaren een paar meter lager, en is dus ook niet meer begaanbaar.
Er blijft er dus nog één over, een lange weg om. Maar ook deze is twee jaar geleden ernstig beschadigd ik twijfelde dus erg of deze laatste mogelijkheid om bij ons huis te komen er nog was.
En zag mezelf al eindeloos lopen om alle spullen bij ons huis te krijgen
(die enorme vazen van ruim een meter die achterin mijn wagen lagen zagen er opeens een stuk minder aantrekkelijk uit). Maar we hadden geluk, de laatste weg is nog gewoon een weg.
Helemaal gelukkig rij ik langzaam richting ons complex, gewaarschuwd door
Ed. Schrik niet, zei hij namelijk eerder deze week door de telefoon
“Ik heb een beetje gegraven”. En ja dat kan je wel zeggen!
De komende weken hoeven we ons duidelijk niet te vervelen zal ik maar zeggen.