Hollandse bloemen in Piemonte
De laatste dag van het jaar, en wat een jaar.
Ik ben van het type niet zeuren maar doorgaan, of op Ed zijn Rotterdams “niet lullen maar poetsen”, van opgeven is geen optie no matter what, van waar een wil is is een weg, in mijn hoofd is geen ruimte voor opgeven en ik heb nog nooit gehoord van “dat kan ik niet”. En toch begin dit jaar was gedwongen door de Italiaanse bureaucratie “opgeven” voor het eerste het woord wat in mij opkwam.
En werd zoals wij hem achter de schermen noemen “de bloemenkoning” een feit. En tot onze grote verbazing kregen we zelfs nog bloemen ook.
Maar gelukkig hervond ik mijzelf snel, en werden het een crazy 6 maanden van harder werken dan we ooit hadden gedaan, van creatief ondernemen op een hele andere manier dan een mooi interieur of complex bouwen.
Maar deze enorme ratrace tegen ons gezonde verstand eiste ook zijn tol, en niet alleen lichamelijk.
Dus toen ik eind van ons seizoen de bus van een van onze gasten mocht vullen, bestelde ik in plaats van de gebruikelijke eindeloze verbouwgoodies een RELAX fauteuil en een nieuwe bureaustoel. En dat was voor iemand die heel veel kan behalve zitten , best een dingetje.
Ik had even geen ideeën, geen wensen, geen plannen, nouja natuurlijk voor een normaal persoon stond er al best wel wat op papier maar niet de gebruikelijke driedelige Natasja thriller die ik “to do list” noem. Ed blij want die wordt altijd lichtelijk nerveus van mijn wensenlijstjes, jammer alleen voor hem was mijn dip maar van korte duur en zat ik pas gisteren voor het eerst op mijn stoel. Dus achter de schermen zijn we druk bezig met mijn vertrouwde “to do list” vol nieuwe plannen en ideeën voor het komende jaar, dus stay tuned…