Country girl op reis
Een simpel verjaardagsvisite is soms al een enorm ding.
Mijn moeder was jarig en de afgelopen drie jaar kon ik daar niet bij zijn, daar moest eens verandering in komen dus dit jaar maakte ik tijd voor een verrassingsbezoekje.
Een ticket was zo geboekt, en stiekem regelde ik de rest van mijn bezoek, natuurlijk totaal geen rekening houdend met de winter.
En ja dat was natuurlijk een grote fout, de dag voor mijn vertrek begon het voor de verandering weer eens heftig te sneeuwen. Er viel ruim 45 cm bovenop de al eerder gevallen sneeuw. Mijn uitstapje was danig in gevaar, dus in alle vroegte ben ik begonnen met scheppen alsof mijn leven ervan af hing. Na twee uur scheppen was mijn auto vrij, vervolgens de kettingen om. En ook al hebben we de beste en de makkelijkste (binnen één minuut om te leggen volgens het boekje) is dit altijd een verschrikkelijke klus. Natuurlijk zijn deze dingen standaard altijd een paar mm te klein, dus liggend in de sneeuw, vloekend en met bevroren vingers proberen we ze op allerlei manieren uit te trekken. Na zo’n 30 minuten zitten ze er eindelijk om.
Ik ben doorweekt, bevroren en totaal versleten en dan moet de reis nog beginnen.
Snel spring ik onder de douche, bel mijn moeder om haar te feliciteren (anders zou ze het misschien alsnog door hebben) en vertrek. De sneeuwschuiver heeft zojuist de weg schoongemaakt, en ik rijd achter hem aan richting de bewoonde wereld blij dat ik het heb gehaald. Maar mijn vreugde is van korte duur, in het bos zijn er allemaal bomen omgevallen en deze versperren de weg. De sneeuwschuiver kan er langs maar de bomen blijven terugvallen, ik probeer ze in mijn eentje van de weg te duwen maar ze zijn te zwaar om te verslepen. ( de man in de sneeuwschuiver kijkt me vanaf z’n traktor aan en weet het nu defenitief zeker, die nederlanders zijn niet helemaal lekker) Achteruit rij ik vervolgens de tweekilometer terug en neem daarna het pad naar beneden in de hoop daar wel door te komen. En het lukt, ik ben op tijd in Milaan, heerlijk eindelijk weer een dagje naar Nederland.
Twee dagen later ben ik weer terug in Milaan, het is laat op de dag en ik haast me om nog een beetje op tijd thuis te zijn. Ik klik op mijn afstandbediening van de auto en vreemd er gebeurt niets. Dan de deuren maar open met de sleutel, ik heb nog niets door en steek de sleutel in het contact. Ondertussen valt mijn oog op de lichtknop, hij staat nog aan, en mijn auto blijft stil doodstil. De chauffeur van de garage stopt en zegt dat hij mijn lampen had zien branden maar dat ik al weg was, maar gelukkig kan hij me helpen en kan ik redelijk snel weer richting huis.