Antieke rozen?
Italië verandert je, heel langzaam sluipt het erin en voordat je het weet denk, voel & beleef je dingen anders. Je merkt het niet het gaat heel langzaam, zo begon het bij mij een paar jaar geleden toen ik voor Ed een cadeautje ging kopen en koos voor de kippen encyclopedie. Ja, u leest het goed een kippen encyclopedie, en op zich zou dat nog niet zo erg zijn, maar het feit dat Ed er oprecht blij mee was had me moeten waarschuwen. Ed die altijd hield van Italiaanse designschoenen, de laatste mode, en hippe gadgets.
Maar ik werd pas echt wakker geschud toen ik laatst in Nederland met een vriendin in de auto tussen neus en lippen door zei “tjee, wat een mooie tractor is dat”, het was abrupt stil en ook ik schrok van deze opmerking. Een “tractor” hoe verder weg kon mijn interesse geraken.
En met al deze nieuwe interesse kwamen ook nieuwe obsessies, en voor mij werd dat planten ik kan er niet genoeg van krijgen. En gelukkig ons terrein ook niet want hoeveel ik er ook koop, ze verdwijnen in het niets en de tuin blijft vragen om meer. De kwekers aan de kust of de grote tuincentra in Milaan ik word er oprecht gelukkig van. Jammer genoeg bij thuiskomst altijd iets minder want ze zijn zo gekocht maar het in de grond zetten vergt toch echt wat meer energie.
Om zoveel mogelijk mee te kunnen nemen heb ik grote stalen kasten gekocht voor in de auto, zodat de lavendel en de kruiden er in 4 etages in kunnen. 500 planten gaan er zo in per rit, kijk daar word ik toch zo blij van.
En zo hoorde ik gisteren over een antieke rozenfair in het kasteeltje van Morsasco. En ook al had ik eerder deze week nog snel even 200 lavendel, rozen en kruiden ingeslagen om het laatste stukje tuin voor dit voorjaar af te maken ging mijn hart toch gelijk weer sneller kloppen. Ik zag mezelf al struinen langs eindeloze kraampjes vol prachtige planten en schitterende klassieke rozen. Ed grapte nog “je hebt je kasten niet bij dus zoveel kan je er niet meenemen vandaag”.
En dan wordt je even heel hard met je neus op de feiten gedrukt “je bent en blijft een Nederlander” ofwel waar ik van een antieke rozenmarkt in mijn hoofd een prachtige home en gardenfair had gemaakt bleek in werkelijkheid één kraampje te zijn, met pak hem beet 10 rozen waarvan zeker de helft het kaartje “venduta” ofwel verkocht had. Nog even bleef ik dromen, we waren tenslotte nog niet in de kasteeltuinen daar zou het vast en zeker overweldigend zijn. Maar nee terwijl ik nog dacht te kunnen beginnen aan de markt was ik er in werkelijkheid al lang doorheen.
Uiteindelijk werd het toch nog een prachtige dag, zelfs met veel rozen maar deze waren stevig verankerd in de muren van het historische Morsasco. Met een kleine rondleiding door het kasteel “met een prachtige historische indoor tennisbaan” en als afsluiting een heerlijke lunch met vrienden die we “in de drukte van de markt” tegenkwamen. Om bij thuiskomst toch nog maar even de rozen van eerder deze week een plaatsje te geven in de tuin.