Als la Dolce Vita even niet meer zo Dolce is.
In het kader van het project hoe krijgen we kluizenaar Ed wat vaker de heuvel af, had ik een avondje uit in gedachte.
Ik stelde voor naar de nieuwjaarsborrel te gaan, nu hoor ik u denken “nieuwjaarsborrel????” Maar na tien jaar Italië vinden wij twee maanden na data zelfs vlotjes.
Ed reageerde alsof ik voorstelde om met de hand de septic tank uit te graven, ofwel niet echt enthousiast.
Maar na wat morren gingen we op pad, halverwege begon het fanatiek te sneeuwen iets waar we niet op gerekend hadden. We stopte om een rechtsomkeert te maken, maar we besloten eigenwijs als we zijn dat het allemaal best wel mee zou vallen dus gingen door.
De sneeuw veranderde in regen naarmate we weer lager kwamen, dus niets aan het handje.
Na een paar uur keken we uit het raam en schrokken ons wild alles was opeens helemaal wit en het sneeuwde heftig.
Snel naar de auto en terug naar huis voordat er geen doorkomen meer aan was. We rijden het pad af en komen op een hele steile weg met aan beide kanten borden “slipgevaar” tja die waren zeg maar net iets te laat, we glijden en glijden maar kwamen gelukkig nog voor de scherpe bocht naar beneden tot stilstand. Toch maar kettingen om, Ed zijn favoriete werkje en normaal reden voor een echtscheiding.
En zo stonden we midden op de weg in de kou, in de sneeuw en in het donker. Gelukkig volgden er meerdere waar de kettingen om gingen, gedeelde smart is tenslotte halve smart.
Het laatste stuk moeten we klimmen vanaf het dal, er ligt ondertussen een flinke berg en voorzichtig rijden we naar boven.
Halverwege worden we ingehaald door twee auto’s die als een wezenloos voorbij komen scheuren, ik zeg nog jongelui het is carnaval en zaterdagavond die gaan stappen.
We gaan de bocht door en ja hoor auto 1 is in de slip geraakt en staat omgekeerd op de weg en kan niet meer voor of achteruit, auto twee had nog net op tijd kunnen stoppen. Terwijl ze vol gas proberen verder te komen, wat absoluut niet werkt zetten wij onze auto op veilige afstand erachter met de alarmlichten aan. Er komt nog een auto aan hij stopt achter ons maar gaat vervolgens langs ons heen en zet hem schuin voor ons stil op de weg en een viertal jongens stapt uit.
Ondertussen is auto 1 van de weg geduwd, auto twee met veel slip en glij werk aan de kant gezet en gaan ze allemaal gezellig voor onze auto staan praten. Ik vraag of ze de derde auto even voor ons weg willen halen zodat wij ook verder kunnen, maar ja dat lukte natuurlijk niet de auto kan geen kant meer op en glijdt verder en verder naar onze auto. Met behulp van 8 man mist hij deze uiteindelijk op de millimeter, en ik vraag waarom hij in Gods naam niet gewoon achter ons Was blijven wachten.
“Ja hij moest naar boven” ja LLLL…..L (Sorry was ondertussen niet zo vrolijk meer) maar waar denk je dan dat ik naar toe ging sta hier niet een potje knikkeren ?
Maar goed probleem opgelost we rijden verder en toen kwam de volgende hindernis, omgevallen bomen. Natuurlijk waren we onze kettingzaag weer eens vergeten, de standaard uitrusting voor de handtas van een Italiaanse boerin. Dat werd dus trekken sjorren en duwen, niet echt een makkelijke opgave maar een half uurtje later kunnen we verder Ed in de auto ik lopend ervoor om de rest van de bomen opzij te houden.
We kunnen nog steeds niet met de auto bij ons huis komen, dus als kers op de taart ploeteren we de laatste 500 meter door de sneeuw in het donker vallend over de omgevallen bomen, want de zaklamp was natuurlijk leeg geraakt tijdens ons echtscheidingsmomentje.
Kortom een meer dan geslaagde avond, een ritje van normaal 25 minuten duurde nu twee en eenhalf uur en de komende dagen hebben we hier dus even alleen beeld en geen geluid.
