30 December voor het eerst sinds hele lange tijd een grijze vochtige dag buiten wat bij ons wil zeggen een onverwachte vrije dag.
Tien uur in de ochtend misschien een idee om dan vandaag even voor kranen te gaan shoppen, maar doen we dat nu want ze gaan over 2 uur alweer dicht of vanmiddag na 15.30 als ze eindelijk weer open gaan.
Nu dan maar, even snel van werkkleding in iets wat toonbaar is aan de buitenwereld en in de auto. Onderweg Ed helemaal ziek waarschijnlijk van de honger maar ja geen tijd om dat op te lossen want om twaalf uur gaan de winkels dicht. Meneer zit een half uur later helemaal groen in de wagen, schat even niet zeuren hoor die leuke winkel moest hier ergens zijn. Nou niet dus, maar zo snel geven we niet op dus door naar de volgende. Winkel is donkerder dan donker, dat zegt op zich niet veel in Italië maar in dit geval wel dus vervolgen we onze weg. Opeens zie ik uit mijn ooghoek sanitair voor de ramen, vol in de remmen en de zaak in. Nu maken ze in Italië de mooiste kranen & sanitair maar wat ze hier verkopen is iets heel anders, in ieder geval proberen ze het niet aan de man te brengen. De showroom oogt triester dan triest en staat vol dingen die ik in ieder geval nooit zou willen laat staan mooi zal vinden. De eigenaar had duidelijk meer geïnvesteerd in de presentatie van zijn gloednieuwe glimmende Porsche, dan in zijn showroom.
En ondertussen is het natuurlijk sluitingstijd en we hebben absoluut geen zin om nog drie uur rondjes te rijden, en Ed is ondertussen zo ziek dat uitgebreid lunchen om de tijd vol te maken er ook niet in zit. Dus met lege handen terug naar huis. Later die middag waag ik een nieuwe poging, Ed voor de zekerheid thuislatend.
En ik was er al bang voor, de man in de winkel schrikt bij het horen wat ik zoek. Ik zie de eerste angstzweetdruppels al opkomen, en meneer duikt diep in zijn catalogus kast om daar uiteindelijk niet meer uit te komen met iets bruikbaars.
Thuis aangekomen luister ik een berichtje af van ons antwoordapparaat “de smid” drie weken geleden verbrak hij zijn 8 maanden durende radiostilte om te zeggen dat de deur die hij eind maart zou leveren eindelijk af was. Ik had allang besloten dat hij wat mij betreft de boom in kon met dat ding, maar om de lieve vrede te bewaren maakte ik in plaats daarvan een afspraak voor levering afgelopen dinsdag. En je begrijpt woensdag spreekt meneer in dat het niet ging lukken, ik mag dan niet bijster intelligent klinken maar als je dinsdag niet komt opdagen begrijp ook ik op woensdag dat het je niet is gelukt.
En nu zo aan het begin van het nieuwe jaar vraag ik mezelf wederom af waarom ik toch altijd weer eerst in Italië probeer te vinden wat ik zoek, terwijl ik zo goed weet waar ik het wel kan vinden.