R.I.P. Jacco
Afscheid, Jacco is niet meer. Ondanks zijn hoge leeftijd zou voor ons gevoel zolang wij hier waren ook Jacco er altijd zijn. Hij was altijd stiekem op ons land op zoek naar truffels, paddestoelen en lekker wild. Hij sloop altijd in de schemer over ons land, in zijn ogen stilletjes en onzichtbaar, in werkelijkheid hoorde we hem altijd al van ver aankomen. “Dai Dai Dai” fluisterde hij tegen zijn hond. Althans hij dacht dat hij fluisterde in werkelijkheid hoorde we hem dat al op grote afstand roepen. Hij was jaren onze houtman, oh wat voelde wij ons daar schuldig over zo’n oude man die dan voor ons de berg op moest om hout te hakken. Maar het niet bij hem bestellen, was ondenkbaar. Het eerste hertje wat Ed in onze tuin zag, zo mooi en schattig en ja hoor met Jacco erachteraan met zijn geweer. De laatste jaren maakten we ons zorgen, zijn gezondheid ging achteruit en menig van onze gasten kwam ’s avonds terug met het verhaal dat ze een dronken Italiaan waren tegengekomen. Maar dat was onze Jacco, helemaal niet dronken want hij dronk geen druppel maar door zijn slechte zicht reed hij altijd op gevoel door de heuvels. Menigmaal reed ik achter hem en dacht dat hij van de weg zou raken. En als hij in het jachtseizoen zijn geweer uit de kast haalde bleven wij binnen, want het verschil tussen bambi & een van ons was al lang niet meer zichtbaar voor hem. R.I.P. Jacco
Dit verhaaltje schreef ik op mijn blog ruim 5 jaar geleden:
Hoe mooi de omgeving ook is, het karakter wordt toch bepaald door de mensen.
We waren vreemdelingen, eng & beangstigend, maar toch ook wel interessant.
Want wie waren dat toch die twee uit een ver land. Onze buurman van 85 heeft ons vanaf de eerste keer dat we de Borgo bezochten in de gaten gehouden, nieuwsgierig maar ook op zijn hoede. Hij is geboren en getogen op het land Vallone en voor hem is een Italiaan uit Acqui Terme al een buitenlander.
Angstig begroete hij ons iedere keer weer, zijn auto aan, de deur op slot en het raampje op een klein kiertje. Hij vond ons vreemd, en in zijn ogen deden we rare dingen. Ondanks dat we de afgelopen jaren non-stop 7 dagen per week gewerkt hebben, betrapte hij ons keer op keer zittend aan de koffie. Hij zag ons met een gieter in het weiland in zijn ogen het gras watergeven, hij zag ons hout hakken op de verkeerde dagen, & maanden zwoegend liters water halen. En stilletjes bekeek hij ons op een afstand.
Maar langzaam is hij aan ons gewend, kreeg hij door dat we alleen maar keihard werken en eigenlijk best oké zijn.
In de afgelopen 3½ jaar is zijn begroeting steeds enthousiaster geworden. Na een half jaar ging het raampje van de auto een stuk verder open, na een jaar zette hij zelfs zijn auto uit, weer een half jaar later kwam hij er voorzichtig uit, en afgelopen zomer heeft hij zijn eerste stappen gezet op ons terras. Langzaam zijn we elkaar gaan begrijpen, en verstaan we elkaars Italiaans.
Vrijwel iedere dag stopt hij even voor een praatje, hij komt ons verse eitjes brengen, en hij hakt ons hout met een enorme precisie. Hij geeft ons tips, komt voor ons op en helpt op moeilijke momenten.
En stiekem sluipt hij in het donker over ons terrein op zoek naar Truffels, en zodra hij ons hoort rent hij snel weer naar huis, want ook al heeft hij ons eindelijk geaccepteerd achter zijn truffelgeheimen zullen we nooit komen.
We hopen nog lang van hem te mogen genieten