Jacco
Hoe mooi de omgeving ook is, het karakter wordt toch bepaald door de mensen.
We waren vreemdelingen, eng & beangstigend, maar toch ook wel interessant.
Want wie waren dat toch die twee uit een ver land. Onze buurman van 85 heeft ons vanaf de eerste keer dat we de Borgo bezochten in de gaten gehouden, nieuwsgierig maar ook op zijn hoede. Hij is geboren en getogen op het land Vallone en voor hem is een Italiaan uit Acqui Terme al een buitenlander.
Angstig begroete hij ons iedere keer weer, zijn auto aan, de deur op slot en het raampje op een klein kiertje. Hij vond ons vreemd, en in zijn ogen deden we rare dingen. Ondanks dat we de afgelopen jaren non-stop 7 dagen per week gewerkt hebben, betrapte hij ons keer op keer zittend aan de koffie. Hij zag ons met een gieter in het weiland in zijn ogen het gras watergeven, hij zag ons hout hakken op de verkeerde dagen, & maanden zwoegend liters water halen. En stilletjes bekeek hij ons op een afstand.
Maar langzaam is hij aan ons gewend, kreeg hij door dat we alleen maar keihard werken en eigenlijk best oké zijn.
In de afgelopen 3½ jaar is zijn begroeting steeds enthousiaster geworden. Na een half jaar ging het raampje van de auto een stuk verder open, na een jaar zette hij zelfs zijn auto uit, weer een half jaar later kwam hij er voorzichtig uit, en afgelopen zomer heeft hij zijn eerste stappen gezet op ons terras. Langzaam zijn we elkaar gaan begrijpen, en verstaan we elkaars Italiaans.
Vrijwel iedere dag stopt hij even voor een praatje, hij komt ons verse eitjes brengen, en hij hakt ons hout met een enorme precisie. Hij geeft ons tips, komt voor ons op en helpt op moeilijke momenten.
En stiekem sluipt hij in het donker over ons terrein op zoek naar Truffels, en zodra hij ons hoort rent hij snel weer naar huis, want ook al heeft hij ons eindelijk geaccepteerd achter zijn truffelgeheimen zullen we nooit komen.
We hopen nog lang van hem te mogen genieten.
