Eén van de grote Barolo jongens
Ik ben nooit een fan geweest van Nederlandse uitspraken als: Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Ik zou liever zeggen: doe maar gek, de wereld is al gewoon genoeg.
En Ik ben een fan van mensen die doen waar ze goed in zijn, wat ze leuk vinden en gaan voor hun passie, wat die passie ook wezen mogen.
En als je trots bent op hetgeen je hebt bereikt en het maakt je gelukkig omdat aan de wereld te tonen, oké niet zo mijn ding maar als je er blij van wordt vooral doen!
Maar gisteren ontmoete ik iemand, die dat inderdaad letterlijk gedaan heeft. En dat was even een goed staaltje van “met veel geld koop je geen smaak” moment.
We waren op bezoek bij één van de grote namen van Barolo, een wijnhuis met werkelijk prachtige wijnen. Schitterende locatie, prachtig uitzicht & een zeer mooi complex. Waarbij niet alleen de mooiste wijnen diep onder de grond verborgen liggen, ook zijn uitspattingen zijn diep onder de grond verstopt. (en ja nu ik die gezien heb: dit zou ik ook 30 meter onder de grond stoppen)
We beginnen boven, in de oude Cantina, dit is waar het allemaal ooit begon. Klein, romantisch en ik zou zelfs het woord schattig kunnen gebruiken. Daarna gaan we naar buiten waar de druiven bij binnenkomst worden verwerkt en waar de eerste fermentatie plaatsvindt. Tot dit moment geen vuiltje aan de lucht, gewoon een mooi en goed bedrijf. En dan lopen we naar het nieuwe gedeelte, drie etages diep verborgen onder het privé zwembad. We beginnen met de “Cattedrale”, prachtige gewelven vol en vol met eiken vaten. Weer een etage dieper, weer zo’n prachtige Kathedraal en weer vol en vol met vaten. Hier ook een nieuw speeltje betonnen vaten in de vorm van een mega paasei, dit moet het nieuwe summum van wijn maken worden.
En vervolgens ondertussen drie etages onder het zwembad, lopen we via de gewelfde kelders door een enorme gang, die is de etage waar het laatste deel van het proces plaatsvindt “de rijping in de fles”. Hier liggen flessen vele jaren te rijpen diep en diep onder de grond. Tot dit moment was ik diep onder de indruk, in één woord prachtig, overdadig ect.
We lopen door en dan……………….. dan…………………… was ik in één klap sprakeloos. Hoe is het mogelijk dat iemand zo’n mooi product maakt, zulke prachtige kelders bouwt en dan opeens dit afschuwelijke “kitsch” geen woorden voor …. Ik noem het “het mausoleum”. Met in het midden het familie wapen, ik kon in mijn sprakeloosheid maar één vraag verzinnen “ligt je vader hieronder begraven? Onder de V?” maar dat was natuurlijk niet de vraag die ik kon stellen. Mijn hersens konden deze mix van mausoleum met de sixtijnse kapel niet verwerken. Bijzonderrrrrrrrrrrrr was het enige wat ik nog uit kon kramen!!
Opeens kreeg ik hele andere gedachten, ik zag hierin een soort Jab Jum, met in plaats van duizenden flessen van de duurste Barolo’s wachtend op het moment van ultieme perfectie. Dames van lichte zeden onder rode lampen wachtend op hun gasten, het zou zo maar de nieuwe hit van Barolo kunnen worden.
En zelfs als ik de volledige vaten Barolo had opgedronken zoiets had ik toch nog echt niet kunnen verzinnen.
En zo zie je maar weer, onze dag begon met de passie van een hele kleine wijnboer. 88 jaar fit, sterk en enorm bij de tijd, zo’n ontmoeting waarop je denkt, wouw als jouw wijn dit doet drink ik mijn leven niets anders meer.
En vervolgens deze buitensporige ontmoeting waarbij ik weer dacht, wouw als jouw wijn dit doet, dan ………………………………………… dan zou alle drugs van de wereld overbodig zijn.
Barolo de koning der wijnen, krijgt voor mij toch weer een hele andere betekenis.
En ja ze zeggen dat iedere grote kunstenaar of ontwerper van Italië een lelijk neefje heeft, ofwel voor iedere prachtige Italiaanse creatie is er een lelijk zusje. Nou in dit complex liggen ze beiden, hand in hand naast elkaar, of in dit geval op elkaar.
