Deadline
De laatste twee weken van April word ik ieder jaar ‘s nachts zwetend wakker, uit wat ik noem de “ik vertrek” nachtmerrie.
Een nachtmerrie met gasten al op de oprijlaan terwijl wij nog even 20 kuub grind moeten verspreiden, de wc’s ophangen en de plafonds witten.
Wij waren dacht ik ruim zeven jaar geleden goed voorbereidt vertrokken.
Niet zo’n “ik vertrek” verhaal met 4 linkerhanden, 3 maanden & 6000 euro om de ruïne op te knappen.
We hadden onszelf dus een ruim tijdsbestek gegeven van enkele jaren, voorzien van een ruim budget, en waren voorbereid op de Italiaanse bureaucratie perikelen. Althans voor zover je dat kan als buitenlander, we waren dus dacht ik voorbereid op het ergste geval. Niet wetende dat het altijd nog veel erger kon dan mijn “dat kan nooit scenario”
Jaar na jaar hebben we keihard gewerkt.
Tegenslag na tegenslag te voorduren gekregen maar we gingen onverstoorbaar door.
De eerste jaren was het non stop verbouwen, daarna alleen tijdens de 6 maanden dat we gesloten zijn. En vanaf onze opening al weer vijf zomers geleden dromen we van eens een wintertje “lekker niets”, geen betonmolens en uitzichtloze puinhoop, geen verbouwingen, geen deadline, gewoon even niets. En ieder jaar weer blijft dat bij dromen.
Tot afgelopen winter, dit keer hadden we echt besloten een winter vrijaf te nemen. We dachten serieus dat we eindelijk onze relaxte winter zouden hebben. Met geen grote veranderingen op het programma, en om eerlijk te zijn daar waren we wel een beetje aan toe. We zouden langzaam een beetje aan “freubelen” en genieten van alles wat klaar was.
Maar degene die mij een beetje kent weet dat ik na één dag “relaxen” al weer plannen maak. Plannen over kleine klusjes, die ik altijd aan Ed verkoop als “dat doen we even”. Plannen die steevast uitmonden in wederom een race tegen de klok om alles voor het seizoen op tijd af te krijgen. Het moet er dan tenslotte uitzien alsof er niets is gebeurd tijdens de voorgaande maanden.
Ons relaxte wintertje “freubelen” monde vervolgens uit in de grootste deadline sinds ons vertrek naar Italië.
Door omstandigheden en wat flinke tegenslagen hebben we de afgelopen 6 weken voor 6 maanden werk verricht. Niets relaxen, niets genieten, alles draaide om meters, om eindeloze bergen stenen, auto’s vol planten, om cementwagens, om mooi droog weer, om afspraken die niet nagekomen werden, en voor het eerst waren we zelfs afhankelijk van andere om alles op tijd af te ronden. En laat nou net “afhankelijk zijn van een ander” niet mijn sterkste punt zijn.
