Een doordeweekse dag
Terwijl Ed hard aan het werk is om in deze laatste weken voor het seizoen de laatste vloeren te leggen, de laatste muren te schilderen, wanden te voorzien van de laatste tegels, extra verlichting aan te leggen, de tuin op orde te brengen, en het zwembad seizoen klaar te maken.
Is mijn taak om te zorgen dat alles op tijd binnen is, dagen spendeer ik aan het rondrijden langs de kozijnenman voor de laatste deuren en platen hout, langs de smid voor de nieuwe zonnebedden, langs de marmerzaak voor de laatste douchevloer enz..
Op zich zou je denken een nutteloze klus maar als ik niet minstens 1 x per week (het liefst iedere dag) mijn gezicht laat zien komt alles zeker niet op tijd, een les die we de afgelopen jaren hebben geleerd. Maar naast deze enig sinds vervelende bezoekjes ben ik ook bezig de voorraden aan te vullen, met mooie trips langs tientallen wijnboeren.
Maar deze week was het tijd om de nieuwe olijfolie te gaan halen. Deze haal ik altijd aan de kust waar ze naar mijn mening de lekkerste olijfolie maken van de kleine Ligurische olijfjes. Ik ga al vanaf het begin dat we hier wonen naar een heel lief oud mannetje, die vanuit zijn kleine gaarden een fantastische olie maakt. Deze man vond ik ooit op een inspirerende tocht langs oude Borgo’s in het binnenland van Ligurië.
Ik heb al sinds jongs af aan een feilloos richtingsgevoel, en als ik één maal ergens ben geweest zal ik het nooit meer vergeten. Ed noemt mij ook wel zijn Tom Tom, en zal nooit onthouden waar iets is ik weet het tenslotte altijd. Van mijn olijfolie meneer heb ik dus ook nooit zijn adres of woonplaats opgeschreven, maar op één of andere manier zat het me al dagen niet lekker. Ik had eigenlijk constant het gevoel dat mijn ingebouwde “tom tom” het dit keer niet ging doen. Waarom wist ik niet ik kwam er tenslotte al bijna 5 jaar zonder een enkel probleem, maar het onrustige gevoel liet me niet los.
En Woensdag was het zover, ik had een gezellig dagje kust in de planning staan samen met Martje een Nederlandse uit de buurt. We zouden nieuwe planten gaan halen in Albenga het mekka voor lavendel, kruiden en rozen, en daarna gezellig ergens lunchen en dan even olie inslaan.
De planten uitzoeken was geen probleem, onze enorme aankoop in de auto proppen was iets lastiger. Ook de lunch verliep zonder enige moeite, we genoten van een zalige lunch onder de zon in de prachtige Borgo Bianco. En toen begon de zoektocht, waar ik normaal zonder enige moeite de weg naar de olijfolie inging was ik nu wanhopig opzoek naar een teken van herkenning.
Een herkenning die maar niet kwam, ja ik had wel constant het gevoel dat ik in de goede richting zat maar van de olijfolie meneer was maar geen sprake. Ondertussen maakte we een prachtige tocht langs schitterende oude dorpjes die ik stuk voor stuk herkende, maar mijn beroemde olijfolie kwam maar niet te voorschijn. Na ongeveer 1½ uur was ik klaar om het op te geven, boos en teleurgesteld in mezelf moest ik toch eerlijk bekennen dat het waarschijnlijk echt niet ging lukken. En op dat kritieke moment was hij daar, opeens na de bocht mijn herkenning ‘mijn lieve oude olijfboertje ‘