Een dagje Milaan, sinds een bijzonder tripje jaren geleden met een vriendin ga ik er toch altijd met een ander gevoel naar toe en staat de stad niet meer bovenaan mijn „ want to visit” lijstje.
Het mag dan even geleden zijn, maar mijn oh zo domme gedrag voelt nog als gisteren.
We begonnen die dag met een afspraak op de Amerikaanse Ambassade, op zich niet zo’n probleem zou je denken. Maar als 9 van de 10 wegen richting de ambassade eenrichtingverkeer zijn of enkel toegankelijk voor bewoners, is het toch ietsje lastiger. (iets wat je navigatie nooit aangeeft, en je wil tenslotte niet een half jaar later 10 bonnen op de mat krijgen)
Kortom het was een enorme tour om de ambassade te vinden, laat staan op tijd.
Ik zette mijn grote zwarte Dodge met geblindeerde ramen en Nederlandse kentekenplaten dus pontificaal op de open plek voor de ambassade terwijl mijn vriendin in een sprint probeert haar afspraak nog te redden.
4 knipperlichten aan en Ik dacht „ik blijf hier vrolijk staan want een tweede keer ga ik die Amerikanen niet meer vinden” , fout gedacht. Na een paar minuten komt een zeer boos kijkende gewapende Amerikaanse soldaat op mijn ruit tikken, of ik even heel snel op wilde sodemieteren. Ik rij vervolgens ongeveer 100 rondjes in de hoop mijn vriendin na haar afspraak weer op te kunnen pikken voor de ambassade. Dat lukt uiteindelijk, en op naar het centrum voor een gezellige middag in de stad. We zien een parkeergarage en ik duik erin, tja het begin ging goed maar de bocht om naar beneden werd de garage zo smal dat ik zowel voor als achter klem stond tussen de muren van de parking. Ik kon vervolgens kiezen of de voorkant helemaal in elkaar of de hele zijkant. We besloten gezamenlijk dat de zijkant de beste keuze was. Hup auto in een parkeerplek een laatste blik op de nieuwe gestroomlijnde uitvoering en de stad in.
Doodmoe stappen we aan het eind van de dag de auto in, iets waar ik de hele middag stiekem toch wel tegenop had gezien. Want de garage in was nou niet echt een succes gebleken, dus eruit……
Maar geheel zonder problemen reden we terug de weg op, in onze blijheid ging er vervolgens weer iets mis. Wat ……………… dat weten we niet, maar we bevonden ons opeens in de spits in een grote Hollandse auto midden op het absoluut autovrije plein voor de Duomo. We spreken af: dom kijken, vrolijk lachen en we spreken beide absoluut geen woord Italiaans”. Zo rijden we over het plein, langs iedere vorm van politie die Italia rijk is. In mijn poging weer van het plein af te komen rijden we over de tram banen, staan we vrolijk op de haltes achter een volle trams en heel veel zeer verbaasd kijkende Italianen. Maar uiteindelijk lukt het ons, en wel zonder bon. Maar na dit dagje Milaan, denk ik iedere keer weer even….laat maar.
Tot dus vandaag, ons paspoort verloopt dit najaar en om deze te vernieuwen moeten we naar het Consulaat in Milaan op 1 April nog wel.
Ruim op tijd parkeren we prachtig precies voor het consulaat, een betere plek kan je niet bedenken. Op naar de fotograaf, zo’n 10 minuten lopen van het consulaat en blijkbaar de enige die snapt hoe lelijk de foto’s voor het Nederlandse paspoort wel niet moeten zijn.
Het feit dat je altijd denkt dat je door deze wandeling te laat komt voor je afspraak en hierdoor weer opnieuw naar Milaan moet, doet je besluiten te rennen. Helemaal buiten adem en transpirerend neem je plaats op de stoel iets wat de foto absoluut niet ten goede komt (wat fijn dat je 10 jaar met dit paspoort mag gaan doen tegenwoordig). Maar natuurlijk zijn we ruim op tijd, we wandelen rustig terug naar het Consulaat, drinken een kopje koffie, gaan zelfs nog wat winkels in. Eenmaal binnen, praten even gezellig met wat mede-Nederlanders (die zien we in de winter tenslotte maanden niet), vragen ons paspoort aan, babbelen wat met de zeer aardige medewerkster van het Consulaat. Iets in de trant van:
ik: „ heerlijk dit keer zeg, we konden de auto precies voor de deur zetten”
dame van het Consulaat: „ ohhhhhhh dan staat u op de privé plek van de Consul-Generaal !!!!!!!!!!”
binnen 1 minuut zit Ed buiten in de auto……………