De Jacht
De laatste weken voor kerst, ik haat het. Het zijn namelijk tevens de laatste twee weken van de jacht, twee weken waarin iedere idioot met een geweer zich gaat uitleven op o.a. ons terrein.
De jacht in Italië heeft namelijk niets te maken met wildstand beheer, nee in Italië mag iedere gek een jachtvergunning halen en zich vervolgens uit te leven op een ieder zijn terrein.
Het is dus de favoriete hobby van menig boer en dorpsgek, en iets waar ze zich maanden op verheugen.
Niets property privato, een jager heeft hier alle rechten en mag het hert bijna uit je keuken schieten. Althans volgens de wet mag een jager ieder privé terrein betreden en heeft daar vrijwel alle vrijheid, je hebt als eigenaar van het land totaal geen enkel zeggenschap. Ze mogen enkel niet schieten binnen 150 meter van je huis, en officieel mogen ze hekken hoger dan 1.80 meter niet betreden. Maar die twee laatste regels zullen jagers een zorg zijn, deze schieten ze met alle gemak aan flarden. Dus drie dagen per week, gedurende drie maanden gaan ze helemaal los. En lopen onze bossen vol met roedels jachthonden en mannen met geweren, en schieten ze op alles wat beweegt. En denk maar niet dat ze het verschil zien tussen mij en Bambi, welnee wil je veilig door je eigen tuin lopen dan is er maar één remedie „in oorlogstenue met kogelvrij vest & helm”. Want niet alleen is het verkrijgen van een jachtvergunning heel gemakkelijk, er is ook totaal geen controle op de vaardigheden. Zo zaten wij de afgelopen 9 jaar drie dagen per week met ons kogelvrije vest aan achter de bank, want ook onze stekeblinde buurman van dik boven de 80 liep vrolijk met zijn geweer achter onze hertjes aan. En hij had altijd al enorme moeite om mij aan te zien komen in onze enorme Dodge dus laat staan dat hij ons zou waarnemen te voet. Nu heeft Jacco deze wereld dit jaar spijtig genoeg verlaten, maar zijn blinde neefjes en vriendjes niet.
Nu voel ik u denken „ ach het zal allemaal wel meevallen” want in Nederland kunnen we ons niet voorstellen dat er opeens 40 man met geweren door de voortuin lopen, maar het probleem is verre van onschuldig ieder jaar vallen er tijdens de jachtperiode ruim 30 doden. En nee 9 van de 10 keer schieten ze niet elkaar af wat ik op zich een goede oplossing zou vinden, nee meestal is een onschuldige voorbijganger de klos.
En dit hele gebeuren maakt een Hollander aardig gek, nu al die jaren later zijn we milder geworden en de jagers verstandiger. Maar in de eerste jaren liep Ed als een soort Tarantula door de bossen, op jacht naar jagers. En hij had zowaar een remedie gevonden die ze aardig op afstand hield, bang voor deze wat ik stiekem de gekke koeien ziekte noemde.
Er zijn namelijk twee soorten jagers, één zit in zijn auto met zijn geweer in de aanslag te wachten. Tja… we hebben hier vooral luie jagers, bang voor kou & optrekkend vocht. En de ander gaat met zijn hond je bos in en gaat daar al springend & jodelend de dieren uit hun schuilplek verjagen. Een perfecte samenwerking.
Tot Tarantula Ed op een vroege morgen dacht wat jullie kunnen kan ik ook maar dan beter (over dit laatste heb ik zo mijn twijfels maar goed).
Bij het eerste geluid van naderende jagers, rende meneer zijn bed uit en ging dansend en jodelend door het bos slechts gehuld in …… De eerste jagers die voorbij kwamen wisten niet wat ze zagen, en kwamen in totale verbijstering nog eens terug om er zeker van te zijn, want zoiets hadden ze echt nog nooit gezien. Waarna ze naar de kroeg vertrokken (waar wij vervolgens minstens 5 jaar het gesprek van de dag waren), om vanaf dat moment op redelijk veilige afstand te blijven.
Ondertussen al weer heel wat jaartjes verder, wat jaartjes ouder, wat wijzer?? en Tarantula Ed heeft ondertussen wat meer moeite om door het bos te huppelen. Dus zijn de jachtdagen tegenwoordig de dagen waarop wij of met veel kabaal het bos in trekken met kettingzagen en ander grof geschut, of ons verstoppen achter de bank met een goede fles wijn en de gordijnen dicht. En dat is minstens zo effectief gebleken.